خلاصه داستان: افسانه، دختر جنوب شهری که به علت بدهی های مالی پدر زیر فشار طلبکاران قرار دارد اقدام به دزدیدن سفته های پدرش می کند. در حین فرار با روحانی زاهدی آشنا می شود. روحانی در مسیر کمک به افسانه دچار مشکلاتی می شود.

فیلم در تیتراژ با صدای اذان استاد موذن زاده آغاز میشود و به زیبایی اواسط اذان و انتهای تیتراژ، برش می خورد به ابتدای فیلم .در ادامه ریتم تند فیلم لحظه ای افت نمی کند و تماشاگر را تا انتها سر جای خود میخکوب میکند.ده نمکی در فیلم های قبلی خود نشان داد که رگ خواب مخاطب عام را به خوبی میشناسد، در این فیلم هم ارتباط کاملی بین فیلم و مخاطب بر قرار می شود.شاید از جهاتی رسوایی نمونه ی تکامل یافته سه گانه اخراجی ها باشد ولی فرق های اساسی بین این دو مرحله از فیلم سازی آقای ده نمکی وجود دارد.در این فیلم هم شوخی های کلامی نقش اساسی در پیشبرد داستان دارد (هرچند که خود کارگردان اصرار دارد که این کار را طنز ندانیم)،ولی هیچکدام از این شوخی ها از جنس شوخی های زننده و گاهاً غیر مجاز اخراجی ها نیستند و در هیچ کجای اثر بیننده احساس نمیکند که به شعورش توهین شده.پیام های اخلاقی بیشماری در فیلم گنجانده شده(حتی بیشتر از سری اخراجی ها)ولی در کمال تعجب هیچکدام آزار دهنده نیست و گاهاً تماشاچی با نقش ها همذات پنداری می کند و شاید اگر ذره ای احساساتی باشد گوشه ی چشمانش هم تر شود.نقش اول فیلم افسانه(الناز شاکر دوست)دختریست به ظاهر بد کاره (که در سکانس هایی مشاهده می کنیم که انگار در باطن هم همینگونه است!)که با اغوا گری سعی در فریب مردان پولدار و هوس باز دارد و در پاره ای از اوقات به کاسب و پیر جوان اهل محل هم رحم نمیکند!به طوری که در ذهن مخاطب حرفه ای تر سینما یاد و خاطره ی خانم تهرانی در فیلم جوجه فوکولی را زنده میکند!و کارگردان حتی در بعضی اوقات پا را فرا تر گذاشته و چشم چرانی فرد متاهلی در کنار همسر خود را هم با ذکر جزئیات(حالات چشم و ابروی فردی هیز را در نظر مجسم کنید) نمایش می دهد.شاید تنها فرمانده سابق انصار حزب الله بتواند به این روشنی چنین صحنه هایی را به روی پرده نقره ای بیاورد و آب هم از آب تکان نخورد! در اواسط فیلم افسانه به خانه عابد و پیش نماز امین مردم محل می رسد ، در اینجا منتظر بودیم که که شبیه نمونه های متاخر این گونه فیلم ها (میوه ممنوعه و مارال) روحانی محل یک شبه هفتاد سال عبادت خود را به باد فنا دهد و این گونه بر طبل رسواییش بکوبند ولی در عمل چیز دیگری به بیننده نشان داده می شود. حاج آقای، بد من غصه(محمد رضا شریفی نیا) که کماکان در حال تکرار نقش های مشابه گذشته است(آغاز آن با فیلم دنیا بود)، وقتی موفق به کام گرفتن از افسانه نمی شود سعی می کند با تهمت زدن به افسانه و زاهده پاکیزه سرشت، موجب رسوایی آنان را فراهم آورد، و دراین بین تعدادی موقعیت دراماتیک هم خلق می شود که اهل محل هم در کوبیدن بر طبل رسوایی آنان با او هماهنگ می شوند، ولی در آخر وقتی همه برای سنگسار بدنام محله!به سوی خانه ی افسانه هجوم می برند با سخنرانی گیرای او!، به اشتباه خود واقف می شوند و به خانه های خود بر می گردند .این قسمت از فیلم هم تداعی کننده فیلم ببر بیزار بهروز وثوقی بود. فیلم در آخر با نماز خواندن دوباره ی اهل محل پشت سر اکبر عبدی به پایان میرسد(صحنه ی بشین پاشو رفتن رزمندگان پشت سر سید جواد هاشمی در فیلم اخراجی های ۲ را به خاطر آورید).
بازیگران فیلم همه به نوعی تکرار نقش های سابق خود هستند حتی اکبر عبدی که بازی درخشانی از خود ارائه می دهد چیز جدیدی را برای تماشاگر رو نمی کند.شاید بهترین بازی فیلم را از الناز شاکر دوست ببینیم که با خصوصیات ظاهری و فیزیکی خود به بهترین شکل نقش یک زن اغوا گر را ایفا می کند.از نکات منفی و آزار دهنده فیلم موسیقی متن آن است که در لحظه هایی تماشاگر را به یاد فیلم های اسلشر می اندازد و هیچگونه هماهنگی با ساختار فیلم ندارد.
در کل ده نمکی موفق شده فیلمی بسازد از هر لحاظ قوی تر نسبت به کارهای قبلی خود که به غیر از مضمون ملتهب فیلم سایر انتقاد های فیلم های قبلی او به فیلم جدیدش وارد نیست.او با این فیلم قطعا گیشه را به دست خواهد آورد و شاید فصل آشتی او با داوران و منتقدان هم از راه رسیده باشد…

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: